Begin jaren tachtig kwam een Hollandse jongen in het diepste Zuiden van Spanje aan. In het verblindende licht van Andalusië vond hij langs gortdroge paden zijn weg. De stegen en cafés van Sevilla werden zijn thuis, de flamenco zijn taal.
Eric, zoon van kunstschilder Wim Vaarzon Morel, kreeg op zijn zestiende jaar les van Paco Peña op het 7e Rencontres de la Guitare in Frankrijk. Geïnspireerd door dit evenement trok hij op negentienjarige leeftijd naar Spanje, waar hij twee jaar woonde en werkte. Dat was het begin van zijn professionele vorming die hem bracht langs concert- en theaterpodia in binnen- en buitenland, langs talloze samenwerkingen met musici, acteurs, kunstenaars en theatermakers van internationale faam en hem heeft gemaakt tot de authentieke en veelzijdige flamencogitarist, theatermaker en componist die hij nu is. Volgens HP De Tijd “zijn instrument lijkt bespannen met de snaren van zijn ziel; altijd trouw aan zichzelf gebleven ontroeren zijn energie, eigenzinnige invoelendheid en muzikale schilderingen zijn publiek steeds weer”. Ieder jaar bespeelt Eric de Nederlandse concert- en theaterpodia met een nieuw programma waarin de door hemzelf gecomponeerde muziek centraal staat. Hij laat zich voor zijn theaterprogramma’s veelal inspireren door het werk van beeldende kunstenaars door de eeuwen heen. Een programma op het kruispunt van onze historie, waar stijlen en kunstvormen elkaar ontmoeten en in het heden versmelten.